ZASADY REDAKCYJNE CZASOPISMA „ARCHIWUM EMIGRACJI” I WYTYCZNE DLA AUTORÓW

ZASADY OGÓLNE

1. „Archiwum Emigracji” jest czasopismem naukowym i przyjmuje do publikacji wysokiej jakości teksty spełniające wymogi stawiane przed pracami naukowymi.
2. Do druku przyjmowane są teksty oryginalne. Redakcja „Archiwum Emigracji” stanowczo przeciwstawia się zjawiskom takim jak plagiat (nieujawnione zapożyczenia z innych prac), zatajanie faktycznego autorstwa (ghostwriting) i dopisywanie jako autorów osób, które nie przyczyniły się znacząco do napisania tekstu (honorary / guest authorship). Każdy współautor przedkładający tekst jest odpowiedzialny za zgodne ze stanem rzeczywistym oraz z obowiązującym w Polsce i Unii Europejskiej prawem poinformowanie o procentowym udziale współautorów w przygotowaniu artykułu, z podaniem danych dotyczących ich afiliacji. W razie wykrycia jakichkolwiek niezgodności redakcja poinformuje o złamaniu procedur kierownictwo jednostki naukowej, przy której afiliowana jest osoba przedkładająca tekst, oraz organy ścigania.
3. Do druku przyjmowane są teksty nigdzie wcześniej nie drukowane. Odstąpienie od tej reguły jest możliwe jedynie wtedy, gdy tekst był opublikowany w innym języku niż w wersji przedkładanej do druku, przy czym każdorazowo autor jest zobowiązany do poinformowania o tym redakcji „Archiwum Emigracji” i uzyskania jej akceptacji.
4. Jeżeli tekst był upubliczniony wcześniej w inny sposób (np. ogłoszony drukiem lub w Internecie), autor tekstu każdorazowo jest zobowiązany do poinformowania o tym redakcji „Archiwum Emigracji” w celu uzyskania jej zgody na przyjęcie takiego tekstu do druku.
5. Odpowiedzialność wynikającą z praw autorskich i praw wydawniczych do tekstu i ilustracji ponosi autor publikowanego tekstu.
6. Wydawcą „Archiwum Emigracji” jest Wydawnictwo Naukowe UMK, które zawiera z każdym autorem osobną umowę wydawniczą, w której określone są szczegółowe warunki publikacji.
7. Po wstępnym zaakceptowaniu przez redakcję każdy tekst (z wyłączeniem wspomnień, recenzji, not, komunikatów itp.) jest poddawany procedurze podwójnej recenzji zgodnie z regułą wzajemnej anonimowości (double blind peer review). Redakcja dba, by recenzenci nie byli powiązani instytucjonalnie ani personalnie z autorem opiniowanego tekstu. Zbiorcza lista recenzentów tekstów opublikowanych w danym zeszycie „Archiwum Emigracji” jest drukowana na końcu każdego numeru pisma.
8. Tekst, który otrzymał dwie recenzje negatywne, zostaje przez redakcję automatycznie odrzucony. W przypadku tekstów, które otrzymały jedną recenzję negatywną i jedną pozytywną, redakcja decyduje o ich odrzuceniu, przyjęciu do druku lub skierowaniu do trzeciego recenzenta.
9. Teksty kierowane do „Archiwum Emigracji” powinny być poprawne pod względem językowym, a ich układ, formatowanie, struktura, sposób wyróżniania cytatów, zapis bibliograficzny itp. – dostosowane do zasad obowiązujących w tym czasopiśmie. W przypadku tekstów w językach obcych na autorze spoczywa obowiązek przeprowadzenia profesjonalnej korekty językowej.
10. Redakcja zastrzega sobie prawo zrezygnowania z przyjęcia tekstu do druku na każdym etapie prac wydawniczych, jeżeli:
1. tekst nie wpisuje się w misję lub profil tematyczny pisma,
2. tekst zostanie negatywnie oceniony przez redakcję lub recenzenta (-ów),
3. tekst był wcześniej opublikowany (por. pkt 3 i 4),
4. zachodzi podejrzenie, że tekst nie jest opracowaniem oryginalnym lub zatajono jego współautorów (por. pkt 2),
5. tekst nie spełnia wymogów poprawności językowej i formalnej (por. pkt 9).

UKŁAD I FORMATOWANIE TEKSTU:

1. Teksty wraz z przypisami powinny być napisane w formatach: doc, docx lub rtf. Tekst powinien być przesłany w wersji edytowalnej za pośrednictwem poczty elektronicznej.
2. Układ tekstu:
1. tytuł,
2. imię i nazwisko autora,
3. afiliacja (instytucja, miejscowość lub w przypadku braku instytucji sama miejscowość),
4. numer ORCID (o ile autor posiada),
5. tekst główny,
6. bibliografia,
7. streszczenie w języku polskim (do 1,5 tys. znaków ze spacjami),
8. słowa kluczowe w języku polskim.
3. W tekście dopuszczalny jest podział na części (numeracja rzymska, śródtytuły – pismem pogrubionym).
4. Dywiz stosuje się w słowach złożonych, podwójnych nazwiskach, numerach domów, telefonów itp. (np. Kowalska-Nowak, biało-czerwony).
5. W funkcji myślnika stosowana jest półpauza. Stosuje się ją przy wtrąceniach oraz m.in. w datach i zapisach oznaczających trwanie (np. w latach 1939–1945, przez 2–3 dni).
6. Formatowanie tekstu:
1. tekst główny – stopień pisma 12, interlinia 1,5, wcięcie pierwszego wiersza akapitu 1,25, wyjustowany.
2. cytat blokowy (por. niżej: CYTATY, pkt 1) – pismo proste, stopień pisma 10, interlinia 1, lewostronne wcięcie całego bloku 1,25, wyjustowany. Nad cytatem i pod nim – jeden pusty wiersz.
3. przypisy – stopień pisma 10, interlinia 1, wcięcie pierwszego wiersza 1,25, wyjustowany.
7. W tekście z zasady nie stosuje się:
1. wersalików, kapitalików,
2. podkreśleń.
8. Wyróżnienia w tekście zapisuje się pismem rozstrzelonym. Wyróżnienia pochodzące ze źródeł – bez oznaczenia. Wyróżnienia pochodzące od autora tekstu – z dopiskiem w nawiasie kwadratowym z podaniem inicjałów [podkr. – J. K.]
9. Zapis tytułów:
1. rękopisy i maszynopisy niepublikowane – oryginalny tytuł lub incipit – pismem prostym, w cudzysłowie,
2. druki (w tym publikacje internetowe) – tytuły dzieł, rozdziałów, dokumentów – kursywą, bez cudzysłowu, tytuły domyślne lub przyjęte zwyczajowo (np. Biblia, Koran) – dużą literą bez wyróżnień, tytuły czasopism – pismem prostym, w cudzysłowie.
10. Wyrazy i zwroty obcojęzyczne (w tym łacińskie i greckie) zapisuje się kursywą. Ich objaśnienia (z pominięciem powszechnie używanych) można podać w nawiasie lub przypisie z adnotacją o pochodzeniu.
11. Identyfikacja autorów i osób:
1. imiona osób po raz pierwszy wzmiankowanych w tekście powinny być (o ile jest to możliwe) przytoczone w pełnym brzmieniu. Przy kolejnych wystąpieniach podaje się samo nazwisko. W przypadku postaci powszechnie znanych lub często wymienianych w tekście można od razu zastosować tylko nazwisko, np. Kościuszko, Mickiewicz, Skłodowska-Curie,
2. pseudonimy rozwiązuje się w przypisie przy pierwszym wystąpieniu w tekście głównym poprzez podanie w nawiasie okrągłym imienia i nazwiska,
3. stosujemy oryginalną pisownię imion i nazwisk w ojczystym języku osób wzmiankowanych lub w przyjętej pisowni międzynarodowej (np. Mao Zedong), ewentualnie stosujemy transkrypcję z podaniem formy transliterowanej, w mianowniku, w nawiasie kwadratowym (np. Łarysa Geniusz [Larysa Genìûš] albo: Łarysa Hienijusz [Larysa Genìûš]). Nie dotyczy to osób powszechnie znanych (np. Owidiusz, Heloiza, Wolter), osób i dynastii panujących oraz świętych. W wypadku spolonizowanych cudzoziemców można stosować formę polską,
4. stosuje się skróty stopni wojskowych (np. mjr, gen.), miejsca w hierarchii kościelnej (np. ks., bp, abp); nie podaje się tytułów naukowych, z wyjątkiem opisów bibliograficznych prac dyplomowych.
12. Nazwy wydarzeń i aktów dziejowych zapisywane są małą literą (np. bitwa pod Grunwaldem, powstanie warszawskie, druga wojna światowa, hołd pruski, stan wojenny, rewolucja francuska, potop szwedzki). Wielką literą zapisywane nazwy miesięcy którymi przenośnie określamy wypadki dziejowe we współczesnej historii Polski, np. Czerwiec ’56, Marzec ’68, Grudzień ’70. Wielką literą zapisywane są też przenośne, opisowe bądź poetyckie nazwy wydarzeń lub procesów historycznych, np. Wiosna Ludów, Cud nad Wisłą, Holokaust, Praska Wiosna, Okrągły Stół, Jesień Narodów.

CYTATY

1. Cytaty o długości do trzech linijek włącza się do tekstu głównego, umieszczając je w cudzysłowie. Cytaty dłuższe podajemy w formie cytatu blokowego bez cudzysłowu.
2. W tekście i przypisach stosuje się cudzysłowy typograficzne polskie (otwierający dolny, zamykający górny – „cytat”) – nie stosuje się cudzysłowów maszynowych ("cytat") ani pojedynczych (‘cytat’). Cudzysłowy wewnętrzne w tekście głównym tzw. niemieckie („cytat «cytat»”), a w cytacie blokowym typograficzne polskie (cytat „cytat”).
3. Cytaty w tekście głównym podaje się w tłumaczeniu (wyjątkowo w oryginale, gdy ma to istotne znaczenie dla tekstu). W przypisie obok lokalizacji cytatu podaje się go w oryginalnym zapisie, uzupełniając o informację o tłumaczu w nawiasie kwadratowym (także gdy tłumaczył autor tekstu). W wypadku słowiańskich alfabetów cyrylickich (białoruskiego, bułgarskiego, bośniackiego, czarnogórskiego, macedońskiego, rosyjskiego, serbskiego i ukraińskiego) w tekście głównym cytat podaje się w tłumaczeniu (wyjątkowo w oryginale, gdy ma to istotne znaczenie dla tekstu). Opuszczenia w cytatach pochodzące ze źródeł należy zaznaczyć wielokropkiem w nawiasie okrągłym (…), opuszczenia dokonane przez autora publikowanego tekstu zaznaczane są wielokropkiem w nawiasie kwadratowym […]. Nie stosujemy znaku opuszczenia na początku i na końcu cytatu (nawet jeśli zaczyna się on małą literą), chyba że brak sygnału opuszczenia może rzutować na sposób rozumienia przywołanego tekstu.
4. Oznaczenia pełniące formę komentarza umieszczamy w nawiasach kwadratowych, np. [?], [!], [sic!].
5. Uzupełnienia cytatów, m.in. rozwinięcie skrótów, wskazywanie, o kim mowa, uzupełnienie podmiotu zdania, umieszczamy w nawiasie kwadratowym z podaniem inicjałów autora tekstu, np. „[Główny bohater – J. K.] – zdaniem recenzenta – jest postacią…”.
6. W przypadku wielokrotnego cytowania jednego lub kilku źródeł w tekście możliwe jest zastosowanie skróconego zapisu w tekście głównym, w nawiasie okrągłym, z podaniem numerów stron cytatu – np. (PPW, s. 23). W takim wypadku należy przy pierwszym zastosowaniu podać w przypisie listę stosowanych skrótów tytułów, np.: W dalszej części tekstu cytaty są lokalizowane skrótami: GP – Generał Piesc, WPM – Wykład pofesora Mmaa, PPW – Przygody Pędrka Wyrzutka z podaniem numerów stron cytatów.

SKRÓTY, DATY I INNE OKREŚLENIA CZASU, LICZEBNIKI

1. Stosujemy ogólnie przyjęte skróty polskie: itd., m.in., itp., np., tzw., wg, tj., tys., mln i inne.
2. Nazwy instytucji i organizacji w pierwszym wystąpieniu w tekście podawane są w pełnym brzmieniu, a następnie – po zaznaczeniu tego – mogą być podawane skrótem, np. Biblioteka Narodowa (dalej BN).
3. Zapis dat:
1. miesiące zapisujemy słownie, np. 5 marca 1939 r., w kwietniu 1943 r.;
2. okresy od – do z myślnikiem (półpauzą): np. 1–10 maja 1939 r., 1939–1989;
3. okres składający się więcej niż jednego elementu: półpauza oddzielona dwustronnie spacją, np. 1 maja – 10 czerwca 1900 r.,
4. dekady cyfrą z kropką, np. lata 80. XX w.,
5. rok i wiek po dacie skrócone (np. w XX w., w 1948 r.), przed rozwinięte (np. w wieku XX, w roku 1948),połowy stuleci, numerację wojen zapisujemy słownie, np. druga połowa XIX w., pierwsza wojna światowa.
4. Zapis liczebników:
1. do 10 włącznie zapisujemy słownie, od 11 cyframi, np. pięć wydawnictw, 126 osób,
2. w przypadku pełnych tysięcy, milionów itd. stosujemy zapis ze skrótem słownym, np. 3 tys., 2 mln,
3. cyfry powyżej 10 tys. zapisujemy z oddzielaniem spacją rzędów wielkości, np. 11 456, 234 567,
4. liczebniki porządkowe większe niż 10 zapisujemy cyfrą z kropką.

PRZYPISY

1. Przypisy umieszczamy na dole strony, numerowane cyframi arabskimi, odnośniki w tekście głównym i w przypisach w indeksie górnym.
2. Format przypisów bibliograficznych:
1. archiwalia:
• szereg jednolitych dokumentów pochodzących z tego samego zbioru: przy pierwszym wystąpieniu w przypisie podać informację o zbiorze, np. List Z. Czermańskiego do M. Grydzewskiego z 21 maja 1950 r. Ten i kolejne listy, o ile nie zaznaczono inaczej, pochodzą z kolekcji: Archiwum „Wiadomości”. Korespondencja redakcyjna. Listy Z. Czermańskiego, sygn. AE/AW/XLII,
• dokumenty z różnych zbiorów: zasób archiwalny, sygnatura, zbiór, informacje o dokumencie, np. Lietuvos Centrinis Valstybes Archyvas w Wilnie (dalej: LCVA), F. 175, ap. 1(I)A, b. 13, k. 45, Protokoły Komisji Organizacyjno-Rewindykacyjnej Uniwersytetu Wileńskiego, protokół z 21 maja 1919;
2. książki autorskie: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł tekstu kursywą, podtytuł po kropce (chyba że w publikacji był inny znak), miejsce i rok wydania, wskazywane strony (np. J. Sakowski, Asy i damy. Portrety z pamięci, Paryż 1962, s. 25–27),
3. artykuł (opowiadanie, wiersz, esej) w książce danego autora: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł tekstu kursywą, podtytuł po kropce, [w:] tytuł książki kursywą, ewentualnie inne niezbędne dane, miejsce, rok, strona lub strony (np. K. Iłłakowiczówna, W Poznaniu na wygnaniu…, [w:] tejże, Poezje zebrane, zebrali, oprac. i bibliografię sporządzili J. Biesiada, A. Żurawska-Włoszczyńska, wstępem opatrzył J. Ratajczak, Toruń 1998, t. 3, s. 375),
4. artykuły w pracach zbiorowych: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł tekstu kursywą, [w:] tytuł opracowania zbiorowego kursywą, red. inicjał imienia i nazwisko redaktora lub redaktorów (w przypadku trzech lub więcej można podać dane pierwszego dopisując „i in.”), miejsce, rok wydania, strona lub strony (np. D. Fox, Jarmark piosenek. Kariera piosenki w kabaretach i rewiach dwudziestolecia międzywojennego, [w:] W teatrze piosenki, red. I. Kiec, M. Traczyk, Poznań 2005, s. 34),
5. artykuły w czasopismach: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł tekstu kursywą, tytuł czasopisma w cudzysłowie i rok wydania, numer lub zeszyt roczny cyframi arabskimi, opcjonalnie numer lub zeszyt w numeracji ciągłej w nawiasie okrągłym, strona lub strony (np. Cz. Miłosz, Nie, „Kultura” 1951, nr 5 (43), s. 3–4),
6. publikacje internetowe: inicjał imienia i nazwisko autora (o ile znane), tytuł tekstu kursywą (o ile znany), adres internetowy (dostęp online: data dzienna), np. P. Matysiak, O Stefanie Themersonie, https://latarnia-morska.eu/ru/pisarze-nieobecni-ksiki-zapomniane/945-o-stefanie-themersonie (dostęp online: 20 maja 2015).
7. hasła słownikowe: tytuł hasła zapisany kursywą, [hasło w:] tytuł słownika zapisany kursywą, red. inicjał imienia i nazwisko redaktora(ów), miejsce, rok wydania, strony (np. Protagonista, [hasło w:] Słownik terminów literackich, pod red. J. Sławińskiego, Wrocław 1998, s. 440).
8. nazwy serii wydawniczych, wydawnictw zapisujemy przy pierwszym wystąpieniu wielkimi literami pismem prostym, a następnie – po zaznaczeniu tego – skrótem, np. Polska Fundacja Kulturalna (dalej PFK),
9. biogramy w „Polskim Słowniku Biograficznym” traktujemy jak artykuły w wydawnictwie seryjnym (np. M. Zgórniak, Haller Cezary, PSB, t. 9, Wrocław 1960–1961, s. 250),
10. w przypadku kolejnego cytowania wcześniej przywołanego źródła podajemy inicjał imienia i nazwisko autora, skróconą formę tytułu z wielokropkiem oraz numer strony, np. Cz. Miłosz, Widzenia nad Zatoką…, s. 27.
3. Skróty stosujemy polskie: w. (wers), s. (strona), k. (karta), t. (tom), z. (zeszyt), wyd. (wydanie), oprac. (opracowanie), red. (redakcja), zob. (zobacz), por. (porównaj), tamże (stosowane, gdy w kolejnym przypisie odsyłamy do tej samej publikacji, co w poprzednim), tenże, taż (stosowane w miejsce nazwy autora, gdy przywołujemy kolejną publikację tego samego autora lub tej samej autorki), dz. cyt. (dzieło cytowane – stosowane w miejsce tytułu i adresu bibliograficznego, gdy ponownie cytujemy jedyne dzieło danego autora przywołane w tekście), wyd. cyt. (wydanie cytowane), nlb. (nieliczbowana), b. r. (brak roku), b. m. w. (brak miejsca wydania), b. w. (brak wydawcy).
4. Numerację wierszy, stron, kart, tomów, zeszytów, wydań itp. podajemy cyframi arabskimi.

BIBLIOGRAFIA

1. Podzielona na następujące części (o ile występują):
1. Archiwalia,
2. Źródła i prace publikowane.
2. W każdej części uporządkowana alfabetycznie.
3. Podczas porządkowania bibliograficznego pomija się cudzysłowy i rodzajniki typu the, el, la, die, porządkując zestawienie od słów następujących po nich.
4. Pozycje bibliograficzne autorskie zaczynają się od nazwiska autora, po którym podany jest inicjał imienia / inicjały imion, a dalej jak w przypisach z pominięciem numerów stron, zakończone kropką.
5. Publikacje w słowiańskich alfabetach cyrylickich uzupełniamy na początku o nazwisko i inicjał imienia autora w przyjętej pisowni polskiej, a w razie jej braku – w transliteracji (w nawiasie kwadratowym) i umieszczamy według łacińskiego porządku alfabetycznego, np. publikację: [Chciuk A.] Хцюк A., Атлантида. Розповідь про Велике Князівство Балаку; Місяцева земля. Друга розповідь про Велике Князівство Балаку, пер. з пол., прим., перед. сл. Н. Римської, Київ 2011 umieszczamy po publikacji: Chciuk A., Atlantyda. Opowieść o Wielkim Księstwie Bałaku, wyd. 1 krajowe, Warszawa 1989.
6. Publikacje wydane w innych alfabetach niełacińskich (np. arabskim, chińskim, hebrajskim) podaje się w powszechnie przyjętej dla danego języka transkrypcji i umieszcza w jednolitym porządku alfabetycznym.